NEUROCIENCIAS

Que é a neurociencia?

A neurociencia é o estudo do cerebro e o sistema nervioso. O cerebro é o órgano que nos permite adaptarnos ao noso ambiente , está en constante cambio; todo o que facemos cambia o noso cerebro e conéctanos coa nosa contorna creando información nova e recordos que serán útiles no futuro.

Cal é esa función que a neurociencia como disciplina integral intenta comprender?

Trata, nada menos, que de penetrar o misterio da relación entre lamente, a conduta e a actividade propia do tecido nervioso.
É dicir, que, a partir do estudo a distintos niveis: molecular, neuronal, redes neuronais, conductual e cognitivo, a neurociencia trata de desentrañar o xeito de como a actividade do cerebro relaciónase coa psiquis e os comportamentos.
Comprender a fisiología cerebral é imprescindible para poder comprender os nosos comportamentos e os procesos de ensino-aprendizaxe; e tamén para poder aplicar ferramentas que axuden á modelación dos estados emocionais, permitíndonos cada día ser un pouco máis felices

 Que estudan os neurocientíficos?
 

Talvez o mellor xeito de describir o que estuda un neurocientífico sexa enumerar os "niveis" en que se poden facer experimentos:
Nivel Conductual: estuda as bases neuronais do comportamento. Noutras palabras, que fai que as persoas e os animais fagan as cousas que fan.  

Nivel Sistémico: estudo das diversas partes do sistema nervioso, como o sistema visual ou o auditivo. Isto tamén podería incluír investigacións sobre que partes do cerebro conéctanse con outras. 

 Nivel de Circuíto Local: estuda a función de grupos de neuronas.  

Nivel de Neurona Única: estuda o que fan neuronas individuais con relación a un "evento". Tamén pode estudar o contido dunha neurona en particular (estudo de neurotransmisores). Nivel de Sinapsis: estuda o que sucede nas sinapsis.  

Nivel de Membrana: estuda o que pasa nas canles iónicos da membrana neuronal. 

Nivel Xenético: estuda as bases xenéticas do a función neuronal.

Falemos sobre Albert Einstein

Albert Einstein foi un físico e xudeu alemán do século XIX e XX (naceu o 14 de marzo de 1879 e morreu o 18 de abril de 1955) coñecido principalmente polo desenvolvemento da teoría da relatividad (especial e xeral) e a explicación teórica do movemento browniano e o efecto fotoeléctrico.
Naceu na cidade alemá de Ulm, pero ao ano de vida a súa familia mudouse a Munich, onde viviría ata os 15 anos. Con 17 ingresou na Escola Politécnica Federal de Zurich para estudar matemáticas e física. Cinco anos máis tarde, xa graduado, conseguiu a nacionalidade suiza e en 1902 comezou a traballar na Oficina Federal da Propiedade Intelectual de Suiza, emprego que compaxinou ata os 30 anos coas súas investigacións científicas.
1905 foi o seu ano máis fructífero, resultado da publicación de catro artigos científicos sobre o efecto fotoeléctrico, o movemento browniano, a teoría da relatividad especial e a equivalencia masa-enerxía (E = mc²). O primeiro valeulle o Premio Nobel de Física do ano 1921, o segundo o grado de doutor e os dous últimos consagraríanlle, co tempo, como o maior científico do século XX.
En 1908 comezou a exercer como profesor de física na universidade de Berna, cargo que continuaría anos posteriores en Praga e finalmente en Berlín, cidade na que viviu ata que o ascenso do réxime nazi fixéselle abandonar Alemania e mudarse a Estados Unidos (1932). Alí impartió docencia no Instituto de Estudos Avanzados de Princeton, se nacionalizó estadounidense (obtendo a dobre nacionalidade suizo-estadounidense) e pasou o resto da súa vida intentando integrar as leis físicas da gravitación e o electromagnetismo así como divulgando valores pacifistas, socialistas e sionistas.
Teoría de la reativilidad- Einstein descubriu que as leis de Newton só cúmprense si aplícanse a ámbitos da experiencia cotiá, cando os corpo viaxan a unha velocidade próxima á da luz, o sentido común xa non funciona, as distancias alárganse e o reloxo avanza máis lentamente.Newton perdóame escribe Einstein máis tarde. Con tan só 26 anos Desmonta as leis do movemento de Newton coa súa teoría da relatividad, con preguntas como as que faría un neno e con imaxes sinxelas, Einstein cambio a visión de mundo.
                                   

ALGO SOBRE A HISTORIA DA FILOSOFÍA DA CIENCIA

A filosofía da ciencia investiga o coñecemento científico e a práctica científica. Ocúpase de saber, entre outras cousas, como se desenvolven, evalúan e cambian as teorías científicas, e de saber si a ciencia é capaz de revelar a verdade das "entidades ocultas" (ou sexa, non observables) e os procesos da natureza. Son filosóficas as diversas proposicións básicas que permiten construír a ciencia. Por exemplo:
 
A realidade existe de xeito independente da mente humana (tese ontológica de realismo).
A natureza é regular, polo menos nalgunha medida (tese ontológica de legalidad).
O ser humano é capaz de comprender a natureza (tese gnoseológica de inteligibilidad).
Aínda que estes supostos metafísicos non son cuestionados polo realismo científico, moitos suscitaron serias sospeitas respecto do segundo de eles e numerosos filósofos puxeron en cuestión algún deles ou os tres.De feito, as principais sospeitas con respecto á validez destes supostos metafísicos son parte da base para distinguir as diferentes correntes epistemológicas históricas e actuais. De tal modo, aínda que en términos xerais o empirismo lóxico defende o segundo principio, opón reparos ao terceiro e asume unha posición fenomenista, é dicir, admite que o home pode comprender a natureza sempre que por natureza enténdase "os fenómenos" (o produto da experiencia humana) e non a propia realidade.
 
En poucas palabras, o que intenta a filosofía da ciencia é explicar problemas tales como:
A natureza e a obtención das ideas científicas (conceptos, hipóteses, modelos, teorías, paradigma, etc.);
A relación de cada unha delas coa realidade;
Como a ciencia describe, explica, predice e contribúe ao control da natureza (isto último en conxunto coa filosofía da tecnoloxía);
A formulación e uso do método científico;
Os tipos de razonamiento utilizados para chegar a definicións do ser humano.
As implicaciones dos diferentes métodos e modelos de ciencia.

Algúns científicos mostraron un vivo interese pola filosofía da ciencia e algúns como Galileo Galilei, Isaac Newton e Albert Einstein, fixeron importantes contribucións. Numerosos científicos, con todo, déronse por satisfeitos deixando a filosofía da ciencia aos filósofos e preferiron seguir facendo ciencia no canto de dedicar máis tempo a considerar como se fai a ciencia. Dentro da tradición occidental, entre as figuras máis importantes anteriores ao século XX destacan entre moitos outros Platón, Aristóteles, Epicuro, Arquímedes, Santo Tomas de Aquino, Leonardo dá Vinci, Francis Bacon, René Descartes, John Locke, David Hume, Emmanuel Kant
 
A filosofía da ciencia non se denominou así ata a formación do Círculo de Viena, a principios do século XX. Na mesma época, a ciencia viviu unha gran transformación a raíz da teoría da relatividad e da mecánica cuántica. Entre os filósofos da ciencia máis coñecidos do século XX figuran Karl R. Popper e Thomas Kuhn, etc..

E o mesmo falar de astronomia que de astroloxía?

Na primeira parte do video fálase sobre a distinción entre astroloxía e astronomía, e na segunda parte falase sobre a relacion de Kepler e Tycho Brahe.
En ocasións, suscítallenos a dúbida sobre a diferenza entre dous términos moi próximos, como é o caso da astronomía e a astrología. Trátase pois de dous estudos moi próximos, xa que ambos se basean nos astros, pero contan con numerosos feitos diferenciales entre ambos que debemos coñecer.

Astronomía

Ao falar de astronomía referímosnos/referímonos á ciencia referente aos astros, e principalmente ás leis dos seus movementos. Desta forma, trátase dos coñecementos científicos referentes á parte física dos astros: posición, tamaño, ubicación, etc.
 
Astroloxía
 
Sen embargo, a astroloxía é o "estudo da posición e do movemento dos astros, a través de cuxa interpretación e observación preténdese coñecer e predecir o destino dos homes e prognosticar os sucesos terrestres", segundo o dicionario da RAE.
Cabo destacar que os estudos de astrología non son considerados unha ciencia, senón que algúns a engloban como pseudociencia ou crenza pseudocientífica, por seguir un sistema de crenzas non probadas.

Diferenzas entre astronomía e astroloxía
A astronomía é unha ciencia, mentres que a astroloxía unha crenza pseudocientífica.
A metodoloxía de estudo é tamén distinta: a astronomía baséase na lóxica e a dedución, a partir daquilo que se pode ver; mentres que a astroloxía incorpora no estudo a intuición e a comparación entre os astros e os seres humanos.
A través da astronomía estúdanse as cuestións físicas, a astrología busca coñecer como o movemento dos astros afecta aos humanos.
A astronomía estuda efectos como os eclipses, paso de meteoritos, cometas, etc. mentres que a astrología está relacionada con aspectos como os horóscopos, cartas astrales, zodiaco, etc.

O método científico resolutivo-compositivo

Galileo Galilei: O método científico resolutivo-compositivo

Galileo Galilei, é un dos cientificos máis importantes da idade moderna, polo seu grandes aportes á ciencia, especialmente no metodo de traballo, que usaba para chegar ás súas conclusións e formular as súas hipotesis, este metodo é o chamado ?método científico resolutivo-compositivo?

O método baseábase en 4 pautas a seguir:

1. Observación:
Hai que partir inevitablemente da precisión na consideración do obxecto da investigación, o que únicamente é posible pola determinación de datos de observación minuciosamente delimitados e con referencia a un problema que resolver. Generalmente o problema que se suscita fai referencia a unha teoría explicativa fronte á cal os datos observados non poden ser explicados por ela, ben por un cambio de concepto no fundamento ou por simple ampliación de observacións.

2.- Elaboración dunha hipótese explicativa:
A partir deste momento a explicación deste novo modo de concibir o fenómeno require unha explicación nova, o cal faise como hipótese ou teoría provisional á espera dunha confirmación experimental.

3. Dedución:
Sobre esta hipótese ou teoría faise necesario extraer as consecuencias que se derivan do feito de tela por verdadeira. Fundamentalmente ditas consecuencias deductivas deben ser de tipo matemático pois, como di Galileo, a natureza está escrita en linguaxe matemática

4. Experimento ou verificación
Móntanse as condicións nas que se poidan medir as consecuencias deducidas, procurando unhas condicións ideais para que as interferencias con outros factores sexan mínimos (rozamientos, ventos etc.), e comprobar si efectivamente en todos os casos, sempre se reproducen ditas consecuencias.