Como Ernst Mach, George Orwell, ou os positivistas lóxicos, Horton pensa que a ciencia caracterízase polos seus métodos e non polos seus contidos. Aínda que a ciencia sexa unha institución que ofrece certos produtos, entre eles as teorías, que son socialmente valiosos porque interveñen na obtención de adiantos tecnolóxicos, o realmente esencial da ciencia é o seu método crítico e experimental.
Cando estuda o pensamento tradicional africano, polo tanto, busca as semellanzas e as diferenzas coa ciencia, non nos contidos senón nos aspectos metodológicos. O cal lévalle a buscar un marco conceptual fose da antropología, e atópao na filosofía da ciencia.
O papel principal das cosmologías africanas é, segundo Horton, o mesmo que o da ciencia: explicar. E explicar consiste en atopar unidade, simplicidad, orde e regularidad baixo a diversidad, complejidad, desorde e anomalías aparentes dos fenómenos. A objeción evidente de que tales cosmologías conteñen multitude de entidades persoais caprichosas respóndea sinalando que esas multitudes adoitan agruparse en moi poucas clases e que, lonxe de ser caprichosos, os deuses, heroes, antepasados, etc., teñen funcións específicas que cumpren de xeito máis ou menos predecible.
Unha vez que a esas entidades recoñéceselles o seu papel explicativo, pódense disipar algunhas das perplejidades que viña intentar solucionar a lei de participación de Lévy-Bruhl, que recordemos que viña dicir que nas representacións colectivas da mentalidad primitiva, os obxectos, os seres, ou os fenómenos poden ser, dun xeito incomprensible para nós, á vez eles mesmos e outra cousa que eles mesmos. No home moderno, a participación non ten un papel tan decisivo como no home primitivo, porque o home moderno distingue máis adecuadamente os planos de referencia a través dos cales móvese edificando así o seu mundo propio, que é primeiro pensado, definido e calculado, para posteriormente ser proxectado e plasmado na realidade.
Como é posible que algo sexa á vez un espírito e un obxecto natural? Horton considera o papel das entidades teóricas nas explicacións científicas e atopa que, respecto delas pódese suscitar, como de feito suscitouse, a mesma perplejidad: Como é posible que unha mesa sexa á vez un conglomerado de inobservables? Algúns filósofos empiristas pronunciáronse pola realidade dos observables, asignando o papel de ficcións útiles ou de convenciones ou de meros compendios ás entidades teóricas, mentres que outros sostiveron a realidade das entidades teóricas, ou das calidades primarias, e declararon aparente o mundo do que empíricamente aparece. Horton, acode á que na súa época considera a resolución máis actual do problema: as regras de correspondencia entre términos teóricos e observacionales ideadas polo positivismo lóxico.
Recordemos que os positivistas lóxicos, ou empiristas, queren basear a produción do coñecemento en observación. A investigación científica sempre ten que comezar coa observación parcial ou experiencia persoal. A observación en xeral, así como os propios obxectivos e experimentos de devandita observación, han de ser seleccionados en base a eleccións subjetivas, é dicir, interveñen xuízos de valor. Unha vez establecida a base da observación han de ser rexistradas e descritas sistemáticamente en forma cualitativa e cuantitativa, en base a esquemas de clasificación, representacións gráficas e algebraicas para que, a través de métodos xeneralizados primordialmente inductivos, chegar a generalizaciones adecuadas. A continuación, poderíanse realizar as análises e as deducións pertinentes. Unha vez finalizada esta fase, pasaríase á interpretación e construción do modelo, onde se establece a total coordinación entre os factores teóricos e experimentais mediante regras de correspondencia ou o establecemento de hipótese. Os empiristas basean xa que logo a súa doutrina sobre a estrutura lóxica do coñecemento científico.
